ภาพยนตร์เปิดฉากด้วยวิดีโอจากปี 1973 กลุ่มนักจิตวิทยาอาถรรพณ์จัดการประชุมเพื่อไปถึงอดีตเพื่อนร่วมงานของพวกเขาคือ Charles Reamer พวกเขาเรียกโครงการนี้ว่า The Charles Experiment

กลุ่มนักศึกษาตัดสินใจที่จะสร้างการทดลองเดียวกันด้วยความหวังในการเผยแผ่วิญญาณเข้ามาที่นี่และเดี๋ยวนี้ Patrick (Tom Felton), Greg (Luke Pasqualino), Lydia (Julianna Guill) และแฟนของเธอ Ben (เซบาสเตียนสแตน) เริ่มเซสชัน แพทริคหลงใหลในการพิสูจน์การมีอยู่ของอาถรรพณ์ เมื่อพวกเขาเริ่มการทดสอบตารางจะเคลื่อนไหว ลิเดียเชื่อว่าเกร็กย้ายมัน แต่แล้วทุกอย่างในห้องก็เริ่มเคลื่อนไหวและแสงก็ดับ เห็นได้ชัดว่าการทดสอบของ Charles ประสบความสำเร็จ

ต่อมาเบ็นและแฟนสาวคนใหม่ของเขาเคลลี่ (แอชลีย์กรีน) ย้ายไปอยู่บ้านของแม่ของเคลลี่ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นได้ แต่พวกเขาก็ควรจะดูสถานที่และมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมัน บ้านทั้งหมดอยู่ในแผนกที่เพิ่งสร้าง เพื่อนบ้านเพียงคนเดียวของพวกเขาคือไมค์ (Rick Gomez) และลูกสาวของเขา Maggie (Anna Clark)

ทันทีที่ย้ายเข้าเบ็นสังเกตว่าเคาน์เตอร์มีรอยไหม้อยู่ เนื่องจากสถานที่แห่งนี้เป็นแบรนด์ใหม่พวกเขาคิดว่ามันแปลก แต่อย่าคิดมากเกินไป คืนนั้นเคลลี่ตื่นขึ้นมาและสังเกตว่าประตูทุกบานเปิดอยู่ กลัวพวกเขาเรียกตำรวจที่สร้างความมั่นใจให้พวกเขาด้วยการบอกเด็กบางคนยุ่งกับบ้านที่ว่างเปล่า อุบัติเหตุที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ไมค์ขอให้เคลลี่ดูสุนัขของพวกเขาด้วยพริกไทย ในที่สุดพริกไทยก็เริ่มป่วยและเสียชีวิตในขณะที่อยู่ในความดูแลของเธอ แม็กกี้เชื่อว่าบ้านของเธอฆ่าสุนัขของเธอและบอกเคลลี่ให้มากที่สุด

เบ็นเริ่มได้รับอีเมลด่วนจากแพทริคเตือนเขาว่าเขาตกอยู่ในอันตราย เขาส่งวิดีโอแสดงความพยายามที่ล้มเหลวในการเก็บวิญญาณ แม้ว่าเบ็นจะรู้ว่าการทดลองเป็นส่วนหนึ่งของโศกนาฏกรรมของเหตุการณ์อาถรรพณ์ทั้งหมดเขาไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับเคลลี่ เธอเชื่อว่าเขาสับสนเหมือนเธอ

ราเริ่มเติบโตทุกที่และเสื้อผ้าของเคลลี่ก็กลายเป็นขยะโดยไม่มีคำอธิบาย เคลลี่ตัดสินใจว่าเธอจะไม่อยู่ในบ้านและออกจากบ้าน แต่กลับมาเพราะเธอไม่ต้องการทำให้พ่อแม่ของเธอผิดหวัง แม้ว่าจะเชื่อว่าบ้านมีผีสิง แต่พวกเขาก็พยายามต่อสู้ทุกอย่างที่มันเป็น

สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้คือการแสดงค่อนข้างดีและแนวคิดน่าสนใจ มันมีศักยภาพ แต่การดำเนินการล้มเหลวอย่างน่าสังเวช รา CGI นั้นดูน่ากลัวและยิ่งกว่านั้นอะไร ๆ ก็ไม่น่ากลัว ไม่มีอะไรที่น่ากลัว

Cónhữngsựkiệncầncóthêmáplực ตัวอย่างเช่นเมื่อประตูทุกบานเปิดออกอาจเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัว แต่วิธีการถ่ายทำนั้นล้มเหลวในการสร้างแรงกระตุ้นใด ๆ มันเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้น แม้แต่ปฏิกิริยาของเบ็นก็ไม่ใช่ความกลัว เขาเพียงแค่ถามว่า “ทำไมประตูเปิดอยู่?” น่าจะมีความหลงใหลในเสียงของเขาและความกลัวในใจของเขาเมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ มันเป็นคำถามง่ายๆ

เมื่อเห็นเอนทิตีที่แท้จริงมันเป็นสีเทาทั่วไปที่อยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีกในวันนี้ มันโผล่ออกมาเหมือนเด็กผู้หญิงจาก The Ring (2002) และดูเหมือนว่าเด็กชายจาก The Grudge (2004) ฉันเกลียดลูกครึ่งสีเทา พวกเขาไม่น่ากลัว พวกเขาไม่เคยมี ปีศาจเอนทิตี้ผู้ร้ายและผีจะน่ากลัว และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะบรรลุ ฉันจำได้ใน Poltergeist II (1986) Kane เป็นเพียงชายชราที่แต่งตัวเป็นสีดำ เสียงของเขาเสียงแตกเมื่อเขาพูด ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขายังคงทำให้ฉันกลัว ไม่มี CGI ไม่มีการแต่งหน้าสีเทาไม่มีหลุมดำที่ควรใช้กับดวงตา NO! มันเรียบง่าย แต่น่ากลัวสำหรับผู้คน! อย่าไปนอน (1982) เด็กเล็กเป็นผี เธอดูธรรมดากว่าแสงเล็กน้อยที่ส่องประกาย มันเป็นเสียงที่ไพเราะและด้านที่น่ากลัวของเธอซึ่งทำให้เธอน่ากลัว จิตใจยุ่งกับน้องสาวของเธอดังนั้นเธอจะฆ่าครอบครัวของเธอเป็นเลิศ ฉากสุดท้ายที่ผีปรากฏตัวบนเตียงแม่ของเธอและพูดง่าย ๆ ว่า “สวัสดีแม่” น่าขนลุกเหมือนนรก! วันนี้นวัตกรรมอยู่ที่ไหน ความเข้าใจจิตใจมนุษย์อยู่ที่ไหนซึ่งเข้าใจสิ่งที่กลัวและสิ่งที่ดึงผู้ชมเข้ามา ใน The Changeling (1980) ลูกบอลลงบันไดตามที่ตัวละครหลักเฝ้าดู มีความเงียบและตึงเครียดที่ถูกสร้างขึ้น มันเป็นอัจฉริยะในความเรียบง่ายและมันก็หายไป

ทุกอย่างมากเกินไปในทุกวันนี้และพื้นฐานได้สูญหายไป ฉันไม่รู้จักใครที่กลัวผู้หญิงหรือเด็กที่เป็นส่วนหนึ่งของ CGI และสีเทา มันไม่น่ากลัว มันโง่

ตอนนี้สำหรับเจตนาและวัตถุประสงค์ทั้งหมดนี่เป็นภาพยนตร์กึ่งงบประมาณต่ำ มีค่าใช้จ่ายประมาณ 17 ล้านเหรียญซึ่งในวันนี้และอายุไม่มากนัก แต่เมื่อคุณดูหนังอย่าง Insidious (2010) ซึ่งดีและมีเพียง 1.5 ล้านที่จะใช้จ่ายฉันรู้สึกเห็นใจน้อยมาก

สิ่งที่ทำให้แย่ลงคือความสยองขวัญจบลงด้วยชื่อเสียงที่ไม่ดีเนื่องจากภาพยนตร์เช่นนี้